بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلۡفَجۡرِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به سپيده‌دم،

وَ لَيَالٍ عَشۡرٖ

و به شبهاى دهگانه،

وَ ٱلشَّفۡعِ وَ ٱلۡوَتۡرِ

و به جُفت و تاق،

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَسۡرِ

و به شب، وقتى سپرى شود.

هَلۡ فِي ذَٰلِكَ قَسَمٞ لِّذِي حِجۡرٍ

آيا در اين، براى خردمند [نياز به‌] سوگندى [ديگر] است؟

أَلَمۡ تَرَ كَيۡفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ

مگر ندانسته‌اى كه پروردگارت با عاد چه كرد؟

إِرَمَ ذَاتِ ٱلۡعِمَادِ

صاحب [بناهايى چون‌] تيرك‌هاى بلند،

ٱلَّتِي لَمۡ يُخۡلَقۡ مِثۡلُهَا فِي ٱلۡبِلَٰدِ

كه مانندش در شهرها ساخته نشده بود؟

وَ ثَمُودَ ٱلَّذِينَ جَابُواْ ٱلصَّخۡرَ بِٱلۡوَادِ

و با ثمود، همانان كه در درّه، تخته‌سنگها را مى‌بريدند؟

وَ فِرۡعَوۡنَ ذِي ٱلۡأَوۡتَادِ

و با فرعون، صاحب خرگاه‌ها [و بناهاى بلند]؟

ٱلَّذِينَ طَغَوۡاْ فِي ٱلۡبِلَٰدِ

همانان كه در شهرها سر به طغيان برداشتند،

فَأَكۡثَرُواْ فِيهَا ٱلۡفَسَادَ

و در آنها بسيار تبهكارى كردند.

فَصَبَّ عَلَيۡهِمۡ رَبُّكَ سَوۡطَ عَذَابٍ

[تا آنكه‌] پروردگارت بر سر آنان تازيانه عذاب را فرونواخت،

إِنَّ رَبَّكَ لَبِٱلۡمِرۡصَادِ

زيرا پروردگار تو سخت در كمين است.

فَأَمَّا ٱلۡإِنسَٰنُ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ رَبُّهُۥ فَأَكۡرَمَهُۥ وَ نَعَّمَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَكۡرَمَنِ

امّا انسان، هنگامى كه پروردگارش وى را مى‌آزمايد، و عزيزش مى‌دارد و نعمت فراوان به او مى‌دهد، مى‌گويد: «پروردگارم مرا گرامى داشته است.»

وَ أَمَّآ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ فَقَدَرَ عَلَيۡهِ رِزۡقَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَهَٰنَنِ

و امّا چون وى را مى‌آزمايد و روزى‌اش را بر او تنگ مى‌گرداند، مى‌گويد: «پروردگارم مرا خوار كرده است.»

كَلَّا بَل لَّا تُكۡرِمُونَ ٱلۡيَتِيمَ

ولى نه، بلكه يتيم را نمى‌نوازيد

وَ لَا تَحَٰٓضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلۡمِسۡكِينِ

و بر خوراك [دادن‌] بينوا همديگر را بر نمى‌انگيزيد

وَ تَأۡكُلُونَ ٱلتُّرَاثَ أَكۡلٗا لَّمّٗا

و ميراث [ضعيفان‌] را چپاولگرانه مى‌خوريد

وَ تُحِبُّونَ ٱلۡمَالَ حُبّٗا جَمّٗا

و مال را دوست داريد، دوست داشتنى بسيار.

كَلَّآ إِذَا دُكَّتِ ٱلۡأَرۡضُ دَكّٗا دَكّٗا

نه چنان است، آن گاه كه زمين، سخت در هم كوبيده شود،

وَ جَآءَ رَبُّكَ وَ ٱلۡمَلَكُ صَفّٗا صَفّٗا

و [فرمان‌] پروردگارت و فرشته [ها] صف در صف آيند،

وَ جِاْيٓءَ يَوۡمَئِذِۢ بِجَهَنَّمَ يَوۡمَئِذٖ يَتَذَكَّرُ ٱلۡإِنسَٰنُ وَ أَنَّىٰ لَهُ ٱلذِّكۡرَىٰ

و جهنّم را در آن روز [حاضر] آورند، آن روز است كه انسان پند گيرد و [لى‌] كجا او را جاى پندگرفتن باشد؟

يَقُولُ يَٰلَيۡتَنِي قَدَّمۡتُ لِحَيَاتِي

گويد: «كاش براى زندگانى خود [چيزى‌] پيش فرستاده بودم.»

فَيَوۡمَئِذٖ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُۥٓ أَحَدٞ

پس در آن روز هيچ كس چون عذاب‌كردن او، عذاب نكند.

وَ لَا يُوثِقُ وَثَاقَهُۥٓ أَحَدٞ

و هيچ كس چون دربندكشيدن او، دربند نكشد.

يَٰٓأَيَّتُهَا ٱلنَّفۡسُ ٱلۡمُطۡمَئِنَّةُ

اى نفس مطمئنّه،

ٱرۡجِعِيٓ إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةٗ مَّرۡضِيَّةٗ

خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد،

فَٱدۡخُلِي فِي عِبَٰدِي

و در ميان بندگان من درآى،

وَ ٱدۡخُلِي جَنَّتِي

و در بهشت من داخل شو.